Kto znalazłby się w podstawowej jedenastce squashowej reprezentacji Polski na EURO 2016? Przekonajcie się sami.
Oto wybrańcy selekcjonera (na którego nie mogłem się ostatecznie zdecydować – kogo z polskiego squasha byście polecili?). Z góry zaznaczam, że NAPRAWDĘ zdaję sobie sprawę, że niektórzy są porównani do piłkarzy spoza Starego Kontynentu więc nie mogliby grać na EURO, ale nie przejmuję się tym. A poza tym, wiem, że to najgorsze FaceSwapy („zamiany twarzy”) jakie widzieliście w historii internetu. Z tym ostatnim muszę przyznać Wam rację i od razu przepraszam tym, którym dorobiłem zarost (zobaczycie) lub zbyt duży nos. Ogólnie, starajcie się nie podchodzić do tego zbyt poważnie.
Robiłem jednak co mogłem, a efekty możecie zobaczyć poniżej. Miłej lektury przed dwoma najważniejszymi turniejami roku dla fanów squasha i piłki nożnej! Podstawowa jedenastka (gramy w ustawieniu 4-4-1-1) poniżej.
BRAMKARZ:
1. Karol Andrzejczak – w reprezentacji już od ponad 10 lat wygrywa rywalizację z młodszymi, zdaniem „ekspertów” ładniej grającymi bramkarzami. Jego atuty to wzrost i zasięg rąk od słupka do słupka, czym nadrabia braki w zwinności. Napastnicy często są przekonani, że już go pokonali, ale Andrzejczak w ostatniej chwili ratuje sytuację paradą (z nadgarstka).
OBROŃCY:
15. Wojtek Nowisz (c) – el kapitano! Środkowy obrońa i organizator naszej defensywy. Nie ma jeszcze 30 lat, a grał już na wszystkich najważniejszych imprezach. Wciąż szybki, może biegać w nieskończoność. Wychowanek stołecznej Leg… Kahuny Warszawa. Ma za sobą krótkie przygody w klubach na Wyspach Brytyjskich.
6. Przemek Atras – drugi filar środka naszej defensywy. Zapora nie do przejścia. Preferuje krakowski, przepraszam, angielski styl gry czyli: piłka może przejść, ale zawodnik już nie. Przy stałych fragmentach gry można liczyć na niego też w polu karnym przeciwnika, gdzie głową często kieruje piłkę do nicku. Tzn. do siatki.
4. Marcin Karwowski – lewa strona obrony. Gra na tej pozycji z konieczności, bo nikt inny w kadrze nie miał w sobie właściwej mieszanki szaleństwa, finezji i umiejętności bronienia (Stachowski był blisko, ale zabrakło tego ostatniego) na lewą obronę. Padło więc na Karwowskiego, najbardziej uniwersalnego z graczy, który jeśli trzeba będzie, stanie nawet na bramce.
2. Martin Kozik – prawy obrońca. Największe zaskoczenie powołań na EURO (złośliwi mówią nawet o błędzie systemu). A jednak weteran Martin „Cafu” Kozik wraca do reprezentacji, którą opuścił po wygraniu Mistrzostwa w 2007 roku. Ma wszystko to, czego potrzebujemy na tej pozycji. Solidny, doświadczony, wciąż wybiegany i odpowiednio dysponujący siłami.
POMOCNICY:
8. Magda Kamińska – środkowa pomocniczka (?). Była tak dobra w narodowej drużynie kobiet, że dostała specjalne pozwolenie na występ w reprezentacji mężczyzn, gdzie niemal od razu wywalczyła sobie miejsce w podstawowej jedenastce. Najniższa w kadrze, ale nadrabia to świetną techniką, która przez lata czyniła ją podstawowym zawodnikiem FC Barcelony. Ma zabójczo mocne uderzenie z volleya.
7. Adam Pełczyński – środkowy pomocnik. Rewelacja tego sezonu. Prawdziwy walczak, który nie boi się kontaktu z przeciwnikiem w środku pola. Kluczowe pytanie przed EURO (i IMP) brzmi jednak: czy jego głowa tym razem wytrzyma w najważniejszych momentach? Zobaczymy.
77. Łukasz Stachowski – prawy pomocnik. W tym sezonie w swoim klubie głównie na ławce rezerwowych, ale w kadrze wciąż możemy liczyć na jego rajdy prawą stronę. Dodatkowe atuty: najlepiej wychodzi na zdjęciu drużynowym, najchętniej kolekcjonowana karta zawodnicza wśród wszystkich biorących udział w EURO.
11. Marek Wojnarski – lewy pomocnik. Nie potrafi co prawda grać lewą nogą, ale lepszych kandydatów nie ma. Ma za sobą najlepszy sezon w karierze, jest w życiowej formie fizycznej. Jeśli podczas EURO zachowa odpowiedni balans między atakowaniem, a chociaż okazjonalnym powrotem do defensywy, mimo gry w słabej drużynie, może zostać wyróżniającym się postacią całego turnieju.
ATAK:
10. Mateusz Kotra – cofnięty napastnik/atakujący pomocnik. Od roku najlepszy polski piłkarz, który nie potrafi jednak przenieść formy klubowej, do kadry. Powód? Brak zgrania z kolegami (i koleżanką) z drużyny. Ma wystarczające umiejętności, żeby samodzielnie wygrać mecz ze słabszymi rywalami, ale w trudniejszych momentach musi stać się graczem zespołowym. Indywidualnie kandydat to miana MVP turnieju.
9. Rafał Rykowski – wysunięty napastnik. Zostawiony sam na szpicy naszego ataku, tak, jak lubi. Indywidualista. Potrafi wykorzystać swój wzrost, żeby się zastawić i zagrać tyłem do bramki. Trochę zbyt często próbuje co prawda strzelać z dystansu piętką, ale trener i tak mu ufa. W każdej chwili można liczyć na magiczne zagranie, które przynosi gole z niczego.
I jak…? Myślicie, że w takim składzie wygralibyśmy to EURO?
